Straszyło deszczem przez cały tydzień, ale w sobotę 18 września pogoda nie zawiodła. Była zmienna i kapryśna, promienie słońca podszyte zimnym wiatrem, jednak do wędrowania w sam raz. Niezła ekipa ruszyła na podbój zakątków Ziemi Kłodzkiej.

Młodzież: Bartek Polański, Kuba Budziński, Weronika Banaś, Ola Sobolewska, Kacper Plewniak, Szymon Obolewicz, Kuba Borkowski, Kamil Noga, Paulina Czura, Ola Wiercińska, Zuzanna Mika, Natalia Sowińska, Michał Wnęk, Piotr Sikora, Miłosz Mika, Michał Pasek.

Starsza młodzież: Agnieszka Chalcarz, Izabela Muler, Mariusz Chmielewski, Edward Lada, Karol Maliszewski.

Po przejeździe szosą stu zakrętów wyruszyliśmy z leśnego parkingu tuż przed Kudową, wejście w las obok "Leśnego Dworku". Po drodze grzybobranie - sporo podgrzybków, maślaków i prawdziwków. Przemarsz przez Jakubowice, wioskę zagubioną na wzgórzach. Postój pod Matką Boską na rozdrożu (opisaną w dwóch językach, polskim i niemieckim). Potem marsz zagajnikami i wąwozami do Pstrążnej. A co w Pstrążnej?

Muzeum Kultury Ludowej Pogórza Sudeckiego jest położone na malowniczym zboczu w wiejskiej dzielnicy Kudowy Zdroju – Pstrążnej. Muzeum - Skansen powstało w 1984 r. jako oddział Muzeum Regionalnego w Wałbrzychu. Od 1.01.2006 r. jest samodzielną instytucją kultury, której organizatorem jest samorząd Kudowy Zdroju. Wystawę stałą stanowią zabytkowe obiekty drewnianej architektury ludowej pogórza sudeckiego. Domy cieszą oczy nie tylko kunsztowną konstrukcją – dowodem mistrzostwa dawnych cieślów, ale i zachowanymi starymi meblami i sprzętami gospodarskimi z XVIII, XIX i początków XX w.

Muzeum - Skansen położony jest na rozległym stoku (od 515 do 590 m npm). Od strony zbocza zlokalizowana była kopalnia węgla kamiennego, obecnie nieczynna. Na najwyższym miejscu zbocza stoi zrekonstruowany wiatrak. Stąd roztaczają się piękne widoki na Śnieżkę i Karkonosze. Piękny, naturalny amfiteatr może pomieścić do 2.000 widzów.

Od Muzeum - Skansenu do przejścia granicznego z Czechami jest ok. 10 min. drogi pieszej. Można stąd przejść do wsi Žďárky a następnie dotrzeć do przejścia granicznego w Czermnej.

Muzeum - Skansen ukazuje życie na pograniczu, a jego misja głosi: "Życie ponad pogranicznością". Misja ta nawiązuje do tradycji pokoju etnicznego ziemi kłodzkiej, współżycia pokojowego ludzi różnych narodowości.

           Obok cmentarza, na którym razem leżą Czesi, Polacy i Niemcy, katolicy i protestanci, na boisku dawnej wiejskiej szkółki, rozegraliśmy tradycyjny mecz piłki nożnej, Pass-meni kontra Maliny. Tym razem 1:1. Zmęczeni grą z trudem podołaliśmy mozolnej wspinaczce na Błędne Skały. Ale warto było, i to nie tylko dla kubka gorącej herbaty i pajdy chleba ze smalcem. Park Narodowy Gór Stołowych od lat przyciąga filmowców. W skalnym labiryncie kręcono niektore sceny filmu "Opowieści z Narnii. Książe Kaspian", po powrocie do domu mogliśmy go właśnie obejrzeć w telewizji. A co Wikipedia na hasło "Błędne Skały"?

Błędne Skały (niem. Wilden Löcher) – zespół bloków skalnych tworzący malowniczy labirynt typu skalne miasto, położony w Górach Stołowych i obejmujący szczyt Skalniaka (915 m n.p.m.). Obszar mający powierzchnię ok. 21 ha jest rezerwatem przyrody. Na dnie górnokredowego morza osadziły się grube pokłady piaskowców. W trzeciorzędzie, w czasie orogenezy alpejskiej zostały one wydźwignięte wraz z całymi Sudetami. Następnie rozpoczął się długotrwały okres erozji i odprowadzania zwietrzeliny. Na skutek nierównej odporności poszczególnych warstw skalnych na wietrzenie i poszerzania szczelin, przecinających masyw w trzech kierunkach, powstały głębokie na kilka metrów korytarze o zmiennej szerokości. Obecnie pomiędzy różnorodnymi formami skalnymi takimi, jak skalne maczugi, grzyby, czy słupy przebiega kilkusetmetrowa trasa turystyczna. Niektóre ze skał posiadają własne nazwy takie jak Stołowy Głaz, Tunel, Kuchnia czy Kurza Stopka. W najwęższych miejscach turyści muszą przeciskać się pomiędzy skalnymi szczelinami wąskimi na kilkadziesiąt centymetrów. Sam rezerwat położony jest na wysokości 852 m n.p.m. Dawniej Błędne Skały nazywane były Dzikimi Dołami (kalka od przedwojennej nazwy niemieckiej Wilden Löcher).

Długie i trudne zejście z Błędnych Skał doprowadziło nas do Pasterki. Tam meczyk na boisku zrytym przez dziki, ognisko i pieczenie kiełbasek. Bus stawił się o czasie. Wraz z zapadającą ciemnością dotarliśmy do Nowej  Rudy. Coś się zobaczyło, przeżyło, zapamiętało. Piękne są nasze okolice, tajemnicze, ciągle je można odkrywać na nowo.

Pierwsze fotki autorstwa Edwarda Lady i Karola Maliszewskiego. Niebawem cały fotoreportaż w galerii.