O patronie

Kim był Joseph Wittig?

„Pochodzę ze wsi, nawet nie wsi, lecz sioła, które powstało na gruntach położonych za wsią....”.

Joseph Wittig urodził się 22 stycznia 1879 roku z ojca Edwarda Wittiga i matki Hanny z domu Strangfeld. Z Wrocławiem związał się Wittig na długie lata. W 1893 roku rozpoczął naukę w gimnazjum św. Macieja. Egzamin dojrzałości zdał wiosną 1899 roku, po czym rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim, które ukończył w 1902 roku. Wyświęcony na kapłana 20 czerwca 1903 roku przez kardynała Kappa w kościele św. Krzyża, pierwszą swą mszę odprawił w kaplicy sióstr Jadwiżanek. Następnie skierowany został na nowo utworzony wikariat w Lubaniu Śląskim.

W latach 1904-1905 podjął dalsze studia w rzymskim kolegium Campo Soneto, jako stypendysta Instytutu Archeologicznego w Berlinie. Po powrocie podjął ponownie pracę duszpasterską, na krótko w Paczkowie, następnie we Wrocławiu w kościele Najświętszej Marii Panny na Piasku. Po przerwaniu działalności duszpasterskiej rozpoczął karierę uniwersytecką. W 1911 roku mianowany został profesorem nadzwyczajnym historii kościoła. W 1902 roku został doktorem filozofii. Bronił pracy na temat papieża Damazego I.

Miejsce w teologii i literaturze XX wieku wyznaczył Wittigowi dorobek popularno-teologiczny i pedagogiczny. Rozkwit twórczości pisarskiej przypadł na lata 1922-1924 i 1928-1932. Narastający konflikt z kościołem doprowadził do wciągnięcia części jego twórczości na indeks kościelny i ostatecznie do ekskomuniki w 1925 roku. W 1927 roku ożenił się z Bianką Geisler, małżonkowie zamieszkali w Słupcu-Dolinie, w domu, który obecnie jest Muzeum Josepha Wittiga. Pomimo wykluczenia ze wspólnoty religijnej pozostał wierny kościołowi katolickiemu, w 1946 roku Wittig doczekał się zwolnienia z ekskomuniki i powtórnego przyjęcia do wspólnoty kościelnej. Radość z tego powodu przysłoniło jednak przymusowe wysiedlenie z Ziemi Kłodzkiej do Niemiec. Rodzina Wittiga zamieszkała w Görhde w rejonie Lüneburga.

Joseph Wittig zmarł  22 sierpnia 1949 roku w  Meschede.

Wiosna w krainie Wittiga

Muzyka: Stanisław Marciniak

Słowa: Karol Maliszewski

1.Wiosna w krainie Wittiga -

życie się budzi w łodygach,

ptaki śpiewają nad Słupcem,

kaczeńce zakwitną wkrótce.

Refren: Wiosną wzbiera chęć życia,

              w ziemi rodzą się baśnie;

              Nie pytaj – czyja ojczyzna,

              ona niebem jest właśnie.

2.Ruszył z gór wesoły strumień,

Joseph już na pamięć umie -

jego rozmowy z kamieniem

miłością są i marzeniem.

Refren: Wiosną wzbiera chęć życia,

              w ziemi rodzą się baśnie;

              nie pytaj – czyja ojczyzna,

              ona niebem jest właśnie.

3.Nocami z gwiazd się układa

słów dobra, ciepła gromada,

pod piórem mistrza z Doliny

czułość wypełnia doktryny.

Refren: Wiosną wzbiera chęć życia,

              w ziemi rodzą się baśnie;

              Nie pytaj – czyja ojczyzna,

              ona niebem jest właśnie.